Het veld van therapie – meer dan technieken en marketing Er is vandaag de dag een overvloed aan manieren om aan jezelf te werken. Je kunt ademen, ontladen, gronden, mediteren, spiegelen, herprogrammeren of zelfs “je zenuwstelsel hacken”. Er zijn retraites, podcasts, trauma-experts op Instagram, en duizenden opleidingen waarin heling een kwestie lijkt van de juiste methode vinden. Die overvloed is op zich iets moois. Het laat zien dat we als samenleving verlangen naar bewust

Soms ontstaat er in een sessie een stilte die ‘sacred’ voelt. Niet leeg, maar vol. Een adem die vanzelf dieper wordt, een trilling in het lichaam, een glimp van zachtheid of helderheid. Alsof het leven zelf even door de kieren naar binnen stroomt. Het zijn momenten waarop iets van binnen zich herinnert hoe het is om niet meer te hoeven vechten, maar eenvoudigweg te zijn. Ik zie het vaak gebeuren — en elke keer opnieuw raakt het me.

Als ik vertel dat ik lichaamsgericht therapeut ben, denken mensen vaak aan massage, ademhalingsoefeningen of mindfulness. Zulke vormen kunnen helpend zijn, maar waar ik in mijn werk naar verwijs, gaat dieper. Lichaamsgericht werken gaat niet over iets doen, maar over aanwezig zijn bij wat zich werkelijk laat voelen — in jouw lichaam, in het contact, in de onderstroom. Je lichaam draagt het geheugen van alles wat je hebt meegemaakt, ook van wat ooit te veel was om te voelen o

Levendigheid is niet iets wat we moeten bereiken. Ze is er al — van nature, als een stroom die door ieder mens beweegt. In de kern van ons wezen is er een spontane beweging richting verbinding, groei en heelheid. Het leven zelf wil leven. Maar in de loop van de tijd raken we vaak iets van dat vrije stromen kwijt. We maken dingen mee die te veel zijn om te voelen, of waarvoor we nog geen woorden hebben. We leren onszelf beschermen, soms heel verfijnd.

Twee gezichten van dezelfde pijn: over de overeenkomsten en verschillen tussen narcisme en co-dependency Het lijkt soms alsof narcisme en co-dependency elkaars tegenpolen zijn. De één lijkt te veel ruimte te nemen, de ander te weinig. De één lijkt zelfgericht, de ander verliest zichzelf juist in de ander. Maar onder die uiterlijke verschillen schuilt vaak eenzelfde wortel: een diep, vaak onbewust gemis aan veilige verbondenheid.

Ken je dat: ja zeggen tegen iets of iemand, terwijl je van verre de rode vlaggen al ziet? Een date met iemand waarvan je weet dat het nooit wat kan worden. Naar een feestje gaan waarvan je eigenlijk al wist dat je beter thuis kon blijven. Een taak op je nemen, een situatie opzoeken, je ergens in mengen… Het is niet zo dat we de rode vlaggen niet zien. Vaak merken we ze juist wél op: de subtiele spanning in je buik, het lichte ongemak in een gesprek, dat knagende gevoel

Het window of tolerance – een begrip dat is geïntroduceerd door psychiater Dan Siegel – verwijst naar de bandbreedte waarin ons zenuwstelsel zich veilig en in balans voelt. Binnen dit venster kunnen we emoties ervaren zonder overspoeld te raken, helder nadenken, verbonden blijven met onszelf en anderen, en flexibel omgaan met wat het leven vraagt.

Lieve ouders, Soms vraag ik me af: welk voorbeeld geef ik mijn kind eigenlijk? We leven in een wereld die doordraait, 24/7, en waar de snelheid vaak als normaal wordt gezien. Natuurlijk, een beetje overlevingsenergie kan geen kwaad. Maar wat leren we onze kinderen als hun dagen zo vol zijn dat er nergens meer een gaatje zit om even te landen?

Meer dan eten en drinken Iedere dag zijn we bezig met voeding. We hebben eten en drinken nodig om onze organen goed te laten werken, voor energie, herstel en het in balans houden van onze lichaamstemperatuur. Zelfs één maaltijd overslaan kan ons al doen voelen dat het lijf minder energie heeft. En ook onze vochthuishouding vraagt zorg en aandacht: we hebben dagelijks voldoende water nodig om in balans te blijven.

Sinds kort ontvang ik muziekles en leer ik met een piano omgaan alsof het mijn geliefde is. Zo voelt het althans, wat een intimiteit!...