Rouw – samen het verlies dragen Rouw komt in veel gedaanten. Het is het verlies van een partner, van een gezin dat uit elkaar valt, van een werk dat stopt, een miskraam. Het is het besef dat dromen vervlogen zijn, dat relaties niet werkten zoals we hoopten. Het is het verlies van een dierbare, van gezondheid, van onbevangenheid, van de vitaliteit die ooit vanzelfsprekend leek.

Soms ontstaat er in een sessie een stilte die ‘sacred’ voelt. Niet leeg, maar vol. Een adem die vanzelf dieper wordt, een trilling in het lichaam, een glimp van zachtheid of helderheid. Alsof het leven zelf even door de kieren naar binnen stroomt. Het zijn momenten waarop iets van binnen zich herinnert hoe het is om niet meer te hoeven vechten, maar eenvoudigweg te zijn. Ik zie het vaak gebeuren — en elke keer opnieuw raakt het me.

Het is geen zwakte om anderen nodig te hebben. Het is menselijk. Toch hebben velen van ons geleerd dat afhankelijkheid iets is om te vermijden. Dat kracht betekent: zelfstandig zijn, alles zelf dragen, emoties beheersen, het alleen kunnen. Dat je pas veilig bent als je niemand meer écht nodig hebt. Maar diep vanbinnen weet het lichaam iets anders. Het herinnert zich dat we, om te kunnen leven, altijd in relatie staan.

Lichaam, relatie en heling: de dans van afhankelijkheid en afstand ervaren. Er is een dimensie van co-dependency en narcistische afweer die vaak onzichtbaar blijft: de lichamelijke ervaring. Niet alleen gedachten of gevoelens, maar het lichaam draagt de oude hechtingswond. In intieme relaties wordt dit zichtbaar en voelbaar — voor jezelf én de ander.