Waarom we soms toch voorbijgaan aan wat we al voelen

Ken je dat: ja zeggen tegen iets of iemand, terwijl je van verre de rode vlaggen al ziet?

Een date met iemand waarvan je weet dat het nooit wat kan worden. Naar een feestje gaan waarvan je eigenlijk al wist dat je beter thuis kon blijven. Een taak op je nemen, een situatie opzoeken, je ergens in mengen…

Het is niet zo dat we de rode vlaggen niet zien.

Vaak merken we ze juist wél op: de subtiele spanning in je buik, het lichte ongemak in een gesprek, dat knagende gevoel dat iets niet klopt. De intuïtie werkt prima — je lichaam voelt haarfijn aan — en toch bewegen we eraan voorbij.

Dat is geen zwakte of naïviteit.

Het is iets wat diep in ons leeft, iets wat we ooit hebben geleerd om onszelf te beschermen.

We herkennen iets in een toon, een blik, een sfeer — iets wat onbewust vertrouwd aanvoelt. En wat vertrouwd is, voelt “veilig”, zelfs als het pijn doet.

In mijn werk als lichaamsgericht therapeut, waar NARM en Biodynamische Psychologie samenkomen, onderzoek ik met mensen precies dat: “Hoe vroege ervaringen ons gevoel van normaal vormgeven”.

Wanneer je als kind te maken had met afstand, spanning of afwijzing, leer je je daartoe te verhouden. Je past je aan, zoekt manieren om erbij te horen of om pijn te vermijden. Die manieren raken verweven met wie je bent — als een kompas dat niet wijst naar wat goed voelt, maar naar wat bekend is.

Het is niet dat we verkeerd willen kiezen. We herhalen eenvoudigweg wat ooit hielp om te overleven, zelfs als het ons nu belemmert. Totdat we het gaan zien. Niet met oordeel, maar met nieuwsgierigheid. In dat zien begint iets te verschuiven.

Door dieper te verbinden met je lichaam, kun je stap voor stap gaan voelen dat er méér mogelijkheden zijn dan je gewend was. Alsof je innerlijke landkaart ruimer wordt — je ziet niet alleen meerdere wegen, maar ook welke begaanbaar zijn, en welke juist niet. Zo groeit onderscheidingsvermogen.

Niet als mentale analyse, maar als een verfijnde gevoeligheid in jezelf.

Je herkent op meerdere lagen van je gehele zijn de momenten waarop je wéér over je grenzen gaat, wéér hoopt dat het anders wordt, wéér iets van jezelf inlevert om de verbinding te behouden. En juist in die herkenning ontstaat ruimte.

• Ruimte om te voelen.

• Ruimte om te vertragen.

• Ruimte om de oude reflex te ontmoeten zonder hem direct te volgen.

• Ruimte om te ontdekken wat werkelijk veilig is, in plaats van wat alleen maar vertrouwd voelt.

Dat is de weg van heling (van ontwikkelings- en complextrauma-), vanuit het lichaam en binnen de relatie. Het is een weg van herinneren, van weer aanwezig raken bij dat wat ooit te veel was om te voelen. Een weg waarop we leren luisteren naar de subtiele signalen van ons lichaam, en stap voor stap ervaren dat het nu wél veilig is om te zijn waar we zijn.

Heling ontvouwt zich niet door te streven, maar door te mogen zijn. Niet door te begrijpen, maar door te ontmoeten. In de zachtheid van aandacht begint iets in ons te ontspannen en langzaam kan het leven weer door ons heen stromen. Zo leren we onszelf opnieuw vertrouwen. We ontdekken dat er ook een andere weg bestaat, een weg die niet voortkomt uit overleven, maar uit werkelijk leven.

Misschien herken je dit

Dat je telkens in vergelijkbare situaties terechtkomt, ook al dacht je het deze keer anders te doen. Dat je wéét dat iets niet klopt, maar toch blijft hopen, wachten of geven. Dat is geen falen, het is een uitnodiging. Een uitnodiging om met mildheid te onderzoeken wat je ooit hebt moeten leren om jezelf te beschermen, en hoe dat nu misschien niet meer nodig is.

Wil je hierin meer bewustzijn ontwikkelen, of voel je dat je hierin begeleiding kunt gebruiken? In mijn praktijk werk ik met mensen die van binnenuit willen begrijpen waarom ze blijven herhalen wat pijn doet en die helderder willen leren voelen wat werkelijk voedt.

#lichaamsgerichtetherapie #traumaheling #NARM #biodynamischepsychologie #belichaming #bewustzijn #heling #lichaamswijsheid #relaties