Lichaam, relatie en heling: de dans van afhankelijkheid en afstand ervaren. Er is een dimensie van co-dependency en narcistische afweer die vaak onzichtbaar blijft: de lichamelijke ervaring. Niet alleen gedachten of gevoelens, maar het lichaam draagt de oude hechtingswond. In intieme relaties wordt dit zichtbaar en voelbaar — voor jezelf én de ander.

De dans tussen afhankelijkheid en afstand: co-dependency en narcistische afweer in één persoon. Er is een waarheid die zelden zo wordt uitgesproken: wie co-dependent reageert, kan tegelijkertijd narcistische afweer kennen. Wie hard op de ander leunt om nabijheid te behouden, kan in hetzelfde moment innerlijk afsluiten en zeggen: “Ik heb jou niet nodig.” Het zijn geen tegenpolen, maar twee bewegingen van hetzelfde zenuwstelsel dat probeert overleven.

Als ik vertel dat ik lichaamsgericht therapeut ben, denken mensen vaak aan massage, ademhalingsoefeningen of mindfulness. Zulke vormen kunnen helpend zijn, maar waar ik in mijn werk naar verwijs, gaat dieper. Lichaamsgericht werken gaat niet over iets doen, maar over aanwezig zijn bij wat zich werkelijk laat voelen — in jouw lichaam, in het contact, in de onderstroom. Je lichaam draagt het geheugen van alles wat je hebt meegemaakt, ook van wat ooit te veel was om te voelen o

Over projectie, kwetsbaarheid en de kunst van werkelijk lezen Steeds vaker zien we dat schrijvers, therapeuten en andere mensen die over menselijke thema’s schrijven, worden beoordeeld alsof hun werk een open dagboek is. Maar wat zegt dat eigenlijk over onze omgang met kwetsbaarheid? Over onze neiging om te verklaren in plaats van te voelen? En wat verliezen we wanneer we niet meer echt lezen, maar vooral plaatsen?

Waarom een relatie met iemand met sterke narcistische afweer zo ontregelend kan zijn Het is niet altijd de zichtbare pijn, de woorden of de daden die ons ziek maken in een relatie. Soms is het iets subtielers — een veld dat je langzaam uit je eigen samenhang trekt. Zeker bij iemand met sterke narcistische afweer: iemand die niet slecht is, maar diep bang om te verdwijnen. Veel mensen die bewust leven, voelen zo’n relatie als complex. Ze weten wat er speelt, begrenzen.....

Levendigheid is niet iets wat we moeten bereiken. Ze is er al — van nature, als een stroom die door ieder mens beweegt. In de kern van ons wezen is er een spontane beweging richting verbinding, groei en heelheid. Het leven zelf wil leven. Maar in de loop van de tijd raken we vaak iets van dat vrije stromen kwijt. We maken dingen mee die te veel zijn om te voelen, of waarvoor we nog geen woorden hebben. We leren onszelf beschermen, soms heel verfijnd.

Twee gezichten van dezelfde pijn: over de overeenkomsten en verschillen tussen narcisme en co-dependency Het lijkt soms alsof narcisme en co-dependency elkaars tegenpolen zijn. De één lijkt te veel ruimte te nemen, de ander te weinig. De één lijkt zelfgericht, de ander verliest zichzelf juist in de ander. Maar onder die uiterlijke verschillen schuilt vaak eenzelfde wortel: een diep, vaak onbewust gemis aan veilige verbondenheid.

Ken je dat: ja zeggen tegen iets of iemand, terwijl je van verre de rode vlaggen al ziet? Een date met iemand waarvan je weet dat het nooit wat kan worden. Naar een feestje gaan waarvan je eigenlijk al wist dat je beter thuis kon blijven. Een taak op je nemen, een situatie opzoeken, je ergens in mengen… Het is niet zo dat we de rode vlaggen niet zien. Vaak merken we ze juist wél op: de subtiele spanning in je buik, het lichte ongemak in een gesprek, dat knagende gevoel

Wat liefde nodig heeft om te bloeien. We verlangen allemaal naar liefde die ons opent, voedt en doet stromen. Toch merken velen hoe kwetsbaar liefde is: ze kan uitdrogen, overspoeld raken of langzaam verdwijnen, zelfs als het gevoel er nog wel is. Liefde is geen abstract ideaal. Ze is een levende beweging door ons lichaam. Ze wordt gedragen door ons zenuwstelsel, onze adem, ons vermogen nabijheid te verdragen. Alleen waar een bedding aanwezig is, kan liefde wortel schieten.

Wat bedoelen we met bestaansgrond? Bestaansgrond gaat over het gevoel dat je er mag zijn. Niet alleen mentaal, maar in iedere cel van je lichaam. Het is de innerlijke bodem waarop je staat, de fundering die je draagt in je relaties, keuzes en dagelijks leven. Wanneer die grond stevig voelt, kun je meebewegen met wat er gebeurt. Als die bodem ontbreekt of wankelt, leef je vaak vanuit angst, spanning of overleven.

In deel 1 schreef ik over hoe verliefdheid en echte liefde vaak vermengd raken met oude hechtingspijn en overlevingspatronen. De vraag die dan vaak opkomt is: wanneer heeft zo’n relatie kans, en wanneer is het juist wijs om te begrenzen of zelfs los te laten? Het antwoord is niet eenvoudig. Want elke relatie raakt wel iets van onze geschiedenis. De vraag is niet óf je getriggerd wordt, maar hóe je met die triggers omgaat – alleen én samen.

Een blik op verliefdheid vanuit lichaamsgerichte & trauma therapie.

De onzichtbaarheid die blijft hangen. Over verdwijnen als aanpassing, en de weg terug naar jezelf. Soms is het alsof niemand je ziet. Niet omdat je je verstopt, maar omdat je nog leeft in een oude beweging van verdwijnen. Van kleiner worden. Van geen ruimte innemen, om niet te veel te zijn. En het gekke is: harder praten helpt niet. Opvallender zijn ook niet. Meer geven, uitleggen, bewijzen — het maakt het alleen maar leger.

Wanneer niemand echt ziet. Soms voelt het alsof je er helemaal alleen voor staat. Niet omdat er niemand is, maar omdat niemand werkelijk ziet. Je omgeving reageert — met goedbedoelde adviezen, oordelen, vragen of oplossingen — maar iets in jou blijft onbewogen en ongezien. Alsof er op een ander niveau iets leeft dat niet wordt opgemerkt. Alsof jij spreekt vanuit een diepere laag, maar de wereld luistert op een ander kanaal.

Soms lijken we alles goed te doen — we communiceren, proberen te verbinden, houden rekening met de ander, stellen ons open, regelen, dragen, en blijven zoeken naar hoe het anders kan. En toch loopt het mis. Zoals in mijn eigen renovatieproces, waarin deadlines verschoven, kosten opliepen en ik steeds opnieuw mezelf de vraag stelde: Heb ik iets gemist? Had ik dit kunnen voorkomen? Het is een bekende reflex. Als iets misloopt, zoek ik de verantwoordelijkheid als eerste ....

Verslaving roept vaak beelden op van controleverlies, herhaling, afhankelijkheid. Maar als we wat dieper kijken, zien we geen zwakte of gebrek aan wilskracht—maar een innerlijke hunkering. Een zoeken naar iets dat ooit ontbrak. In mijn praktijk kijk ik niet naar verslaving als een probleem dat “weg” moet. Ik kijk naar de mens die ermee leeft. Naar het verhaal eronder. Naar de pijn, de bescherming, de intelligentie van het systeem dat iets in stand houdt, omdat het (ooit) nod

“Narcisme.” Een woord dat snel valt. In de media, in relaties, in therapie. Vaak als label, soms als oordeel. Maar wat bedoelen we er eigenlijk mee? In mijn praktijk kijk ik niet naar mensen als een verzameling stoornissen of labels. Ik kijk naar de mens als geheel. Naar wat iemand in zijn of haar leven heeft moeten doen om te overleven, zich staande te houden, erkenning of veiligheid te vinden. En narcisme zie ik dan niet als ‘fout’, maar als een menselijke aanpassing aan e

“Mijn buik voelt al zo lang opgezet, ik wil er vanaf.” “Ik pieker de hele dag door, het moet stoppen.” “Mijn schouders doen pijn, waarom laat mijn lichaam me niet gewoon met rust?” “Ik ben aangekomen rond mijn heupen, en niks werkt om het kwijt te raken.” Herkenbaar? Veel mensen die ik begeleid in mijn praktijk komen met een soortgelijke wens: ik wil ergens van af. Van een klacht, een gevoel, een spanning, een bepaald patroon. En begrijpelijk ook. Het voelt ongemakkelijk, on