De verbeelding als innerlijke grond waar we kunnen landen Er zijn van die momenten waarin het leven te veel tegelijk is. Je lichaam staat strak, je gedachten versnellen, en iets in jou trekt zich dieper terug dan je zelf kunt volgen. Alsof er geen ruimte meer is om te voelen wat er van binnen gebeurt. Juist in die momenten wordt vaak vergeten dat we een vermogen bij ons dragen dat stil, zacht en diep herstellend is: onze verbeelding. Niet als dagdromen, of als wegvluchten. M

Een stille herinnering aan wat er ooit was — of nooit is geweest. Ze vertelde over het moment waarop het haar overspoelde. Niet een emotie met een oorzaak, maar een oer-verdriet. Een huilen dat niet meer stopte. Alsof haar hele lichaam wist wat haar hoofd nooit heeft geweten. Ik herkende het onmiddellijk.

Steeds vaker zie ik cliënten in mijn praktijk die jarenlang leven met chronische pijn, overprikkeling of een diepe, aanhoudende uitputting. Ze hebben al zoveel geprobeerd: therapieën, medische trajecten, alternatieve behandelingen, leefstijlaanpassingen. Niet alleen om van de klachten af te komen, maar vooral om zich weer mens te voelen — om gewoon even oké genoeg te zijn. En ondanks al die moeite blijft er iets in het lichaam dat niet tot rust komt. Iets dat aandacht vraagt.

Loskomen van oude zelfbeelden — groeien voorbij je overlevingsrollen. We ontwikkelen allemaal manieren om onszelf te beschermen wanneer onze kernbehoeften lange tijd niet worden gezien of vervuld. Rollen zoals de presteerder, de verzorger, de pleaser of de eenling ontstaan niet uit gedrag alleen; het zijn diep doorvoelde, psychische én lichamelijke strategieën die ons hielpen voortbewegen in een omgeving die te weinig veiligheid of afstemming bood.