Onzichtbaarheid
- Michelle van der Zee
- 2 aug
- 2 minuten om te lezen
De onzichtbaarheid die blijft hangen
Over verdwijnen als aanpassing, en de weg terug naar jezelf.
Soms is het alsof niemand je ziet. Niet omdat je je verstopt, maar omdat je nog leeft in een oude beweging van verdwijnen. Van kleiner worden. Van geen ruimte innemen, om niet te veel te zijn.
Niet harder praten
En het gekke is: harder praten helpt niet. Opvallender zijn ook niet. Meer geven, uitleggen, bewijzen — het maakt het alleen maar leger. Want het gevoel van onzichtbaarheid zit niet aan de buitenkant. Het leeft dieper. In het lichaam. In het zenuwstelsel. In het energetisch geheugen.
Een oude bescherming
Ooit was verdwijnen nodig. Om te overleven. Om geen last te zijn. Om conflicten te vermijden. Om niet nog een keer over je grens te (laten) gaan. Om iets kwetsbaars en puurs in jou te beschermen.
Het werd een patroon
Zichtbaar genoeg om mee te draaien, maar ongrijpbaar als het spannend werd. Altijd in de juiste toon, de juiste rol, het juiste gebaar. En ergens onderweg raakte je jezelf kwijt.
De onzichtbaarheid blijft
Zelfs na jaren werk aan jezelf — heling, therapie, inzicht, verdieping — blijft er soms iets hangen. In de kleinste dingen. Een blik die je mist. Een etentje waarin niemand je iets vraagt. Een goed geschreven blog die niet wordt opgemerkt. Iemand die je letterlijk over het hoofd ziet op straat. Dan lijkt het alsof je weer even niemand bent. Een zacht patroon in bloemetjesbehang. Vriendelijk. Stil. En ongemerkt.
Zelfverlating in slow motion
Dat is wat het eigenlijk is: zelfverlating in slow motion. Lang geleden ontstaan. En steeds opnieuw herhaald, omdat het zo vertrouwd voelt. Tot je het gaat geloven. Zo ben ik nu eenmaal. Alsof het een eigenschap is. Maar ergens weet je: dat klopt niet.
Er is een keuze
Want er is een moment waarop je het voelt. Dat er iets schuurt. Dat je lijf verkrampt, of juist afwezig raakt. Dat je iets inlevert om de verbinding met de ander niet kwijt te raken. Op die momenten kun je terug. Niet naar vroeger, maar naar jezelf. Vertragen. Niet harder praten, maar zachter worden. Niet bewijzen, maar bewonen. Voelen waar jij bent in het contact. Wat jij nodig hebt. Wat jij mist. En wat wél klopt.
De weg terug naar zichtbaarheid
Niet om te stralen voor de wereld, maar om aanwezig te zijn in jezelf. Zichtbaar te worden van binnenuit. En langzaam het patroon van verdwijnen los te laten. Niet omdat het fout was. Maar omdat je het niet meer nodig hebt.
Herken je deze laag in jezelf — die neiging om te verdwijnen als het spannend wordt? In mijn praktijk werk ik met mensen die vertrouwd zijn geraakt met het onzichtbare. En die verlangen naar een thuiskomen in zichzelf.
Je bent welkom.
Opmerkingen