De onzichtbaarheid die blijft hangen. Over verdwijnen als aanpassing, en de weg terug naar jezelf. Soms is het alsof niemand je ziet. Niet omdat je je verstopt, maar omdat je nog leeft in een oude beweging van verdwijnen. Van kleiner worden. Van geen ruimte innemen, om niet te veel te zijn. En het gekke is: harder praten helpt niet. Opvallender zijn ook niet. Meer geven, uitleggen, bewijzen — het maakt het alleen maar leger.

Wanneer niemand echt ziet. Soms voelt het alsof je er helemaal alleen voor staat. Niet omdat er niemand is, maar omdat niemand werkelijk ziet. Je omgeving reageert — met goedbedoelde adviezen, oordelen, vragen of oplossingen — maar iets in jou blijft onbewogen en ongezien. Alsof er op een ander niveau iets leeft dat niet wordt opgemerkt. Alsof jij spreekt vanuit een diepere laag, maar de wereld luistert op een ander kanaal.