De eenzaamheid van niet gezien worden
- Michelle van der Zee
- 1 aug
- 3 minuten om te lezen
Over het gemis aan vertraging, bedding en werkelijke ontmoeting
Wanneer niemand echt ziet
Soms voelt het alsof je er helemaal alleen voor staat. Niet omdat er niemand is, maar omdat niemand werkelijk ziet. Je omgeving reageert — met goedbedoelde adviezen, oordelen, vragen of oplossingen — maar iets in jou blijft onbewogen en ongezien. Alsof er op een ander niveau iets leeft dat niet wordt opgemerkt. Alsof jij spreekt vanuit een diepere laag, maar de wereld luistert op een ander kanaal.
Niet opgelost door gezelschap
Het is een eenzaamheid die niet opgelost wordt door gezelschap. Eerder een verlangen naar afgestemd contact, waarin iemand mee kan voelen zonder direct te hoeven weten. Waarin er ruimte is om even stil te blijven bij wat nog geen woorden heeft. Een plek waarin ook het niet-weten gedragen mag worden.
De sneltrein van reacties
Zonder die vertraging ontstaat er een soort sneltrein van reacties. Jij voelt iets, de ander reageert. De ander voelt iets, jij schiet in een tegenreactie. En voordat je het weet, zit je samen in een draaikolk van interpretaties, projecties en pogingen om controle te houden. De oorspronkelijke ervaring — het kwetsbare beginpunt — raakt uit beeld. Het wordt niet meer gevoeld, laat staan gehoord.
Waar het écht pijn doet
Voor mij is dat het pijnlijkst: niet eens zozeer wat er gebeurt, maar dat wat er onder zit geen bedding vindt. Dat ik in de diepte iets ervaar wat betekenisvol is, en dat juist dát niveau geen ontmoeting krijgt. Alsof de essentie van mijn ervaring – van mij – er niet toe doet. En misschien is dát wel de werkelijke pijn.
Oud zeer in nieuw contact
Want hoe vaak hebben we als kind precies dát meegemaakt? Dat onze ervaring te veel, te weinig, te verwarrend of te ongemakkelijk was? Dat het simpeler moest, stiller, vrolijker, sterker? En hoe vaak hebben we toen geleerd om onszelf te verlaten en mee te bewegen met wat de omgeving aan kon?
De herhaling in het nu
In het hier en nu kunnen die oude lagen zich opnieuw aandienen. We willen verbonden blijven, niet lastig zijn, loyaal blijven aan de relatie — maar ergens weten we ook: dit voelt niet kloppend. En precies daar kan het oude gevoel van er alleen voor staan opnieuw wakker worden. Niet omdat we werkelijk alleen zijn. Maar omdat de manier waarop we proberen te verbinden ons juist van onszelf vervreemdt. We voelen ons onbereikbaar, terwijl we juist zo hard proberen uit te reiken. We verlangen naar nabijheid, maar missen de dragende bodem waarin dat verlangen zelf gevoeld mag worden.
De moed om te vertragen
Voor mij vraagt dit om iets heel eenvoudigs én iets heel moedigs: vertragen. Durven toegeven aan dat stille, onderliggende gevoel. Niet wegrennen van de eenzaamheid, maar erbij blijven, in zachtheid. En mezelf (onszelf) misschien de vraag stellen: Wat heb ik nu nodig? Niet om het op te lossen, maar om mezelf (onszelf) werkelijk te ontmoeten?
Innerlijke bedding
Want in die ontmoeting begint het kantelen. Als jij je eigen ervaring serieus neemt, als jij jezelf wél waarneemt — dan ben je al niet meer alleen. Dan groeit er iets van binnen: een innerlijke bedding die sterker is dan welke reactie van buiten dan ook.
En soms wordt het beantwoord
En soms, als we dat leven in onszelf weer toelaten, wordt de wereld om ons heen ineens ook wat zachter. Niet omdat we dat afgedwongen hebben, maar omdat onze afstemming verandert. We zijn dan een uitnodiging tot werkelijk contact. En soms… wordt die uitnodiging beantwoord.
Herken je dit gevoel van alleen staan, ondanks de mensen om je heen?
Soms zit de echte ontmoeting niet in meer praten, maar in vertragen, voelen en jezelf werkelijk serieus nemen. Wil je hierin begeleid worden — in je eigen tempo, met aandacht voor het ongeziene en het lijf?
Je bent welkom in mijn praktijk in Amsterdam.
Opmerkingen