Voor wie in de jeugd te maken kreeg met grensoverschrijding — emotioneel, fysiek of systemisch — is het thema ‘grens’ niet vanzelfsprekend. Wat ooit onveilig was, wordt paradoxaal genoeg vertrouwd. De lichaamstaal van spanning, dreiging of afhankelijkheid is bekend terrein; veiligheid voelt soms juist onwennig. Loyaliteit speelt hierin een grote rol.

Over projectie, kwetsbaarheid en de kunst van werkelijk lezen Steeds vaker zien we dat schrijvers, therapeuten en andere mensen die over menselijke thema’s schrijven, worden beoordeeld alsof hun werk een open dagboek is. Maar wat zegt dat eigenlijk over onze omgang met kwetsbaarheid? Over onze neiging om te verklaren in plaats van te voelen? En wat verliezen we wanneer we niet meer echt lezen, maar vooral plaatsen?

De onzichtbaarheid die blijft hangen. Over verdwijnen als aanpassing, en de weg terug naar jezelf. Soms is het alsof niemand je ziet. Niet omdat je je verstopt, maar omdat je nog leeft in een oude beweging van verdwijnen. Van kleiner worden. Van geen ruimte innemen, om niet te veel te zijn. En het gekke is: harder praten helpt niet. Opvallender zijn ook niet. Meer geven, uitleggen, bewijzen — het maakt het alleen maar leger.

Wanneer niemand echt ziet. Soms voelt het alsof je er helemaal alleen voor staat. Niet omdat er niemand is, maar omdat niemand werkelijk ziet. Je omgeving reageert — met goedbedoelde adviezen, oordelen, vragen of oplossingen — maar iets in jou blijft onbewogen en ongezien. Alsof er op een ander niveau iets leeft dat niet wordt opgemerkt. Alsof jij spreekt vanuit een diepere laag, maar de wereld luistert op een ander kanaal.