Hechtingspijn

Hechtingspijn is geen emotie, maar een herinnering in het zenuwstelsel

Hechtingspijn komt niet uit het hoofd maar uit het lichaam. Ze is niet nieuw; ze wordt opnieuw aangeraakt. Wat in het kind niet kon worden gevoeld omdat het te veel was, leeft door in het volwassen lichaam als een verlangen dat voortdurend zoekt naar voltooiing.

We zeggen dan: “Ik word zo getriggerd,” maar in werkelijkheid zegt het lichaam:

Iets ouds probeert eindelijk af te maken wat ooit niet kon worden voltooid.

Herhaling als poging tot heling

In volwassen relaties herhalen we onbewust onze vroegste hechtingsdynamieken. Niet omdat we dat willen, maar omdat ‘het’ in ons nog steeds probeert te ervaren wat destijds ontbrak. De partner wordt drager van dat oude script: de afwezige ouder, de kritische blik, het kind dat niet gerustgesteld werd. Zo kunnen we ons in het heden gedragen alsof ons leven ervan afhangt — omdat het, in de herinnering van ons lichaam, ooit ook zo was. Het is de paradox van hechtingspijn: We willen eindelijk ontvangen, maar de angst om opnieuw te verliezen is zó groot dat we vaak zelf de herhaling in gang zetten.

Hoe het zich in het nu toont

We voelen verlatingsangst of juist de drang om te verdwijnen. We idealiseren of trekken ons terug. We zoeken zekerheid via controle of door te pleasen. We verwarren intense emotie met liefde, omdat we die intensiteit ooit leerden als teken van nabijheid. Toch is dat alles geen teken van “ongezonde” liefde, maar van een lichaam dat probeert iets ouds te herschrijven met nieuwe mensen en situaties.

Het is een emotioneel vasomotorische cyclus in ons lichaam dat wil afmaken wat niet af was

Wanneer je geraakt wordt, reageert je zenuwstelsel precies zoals toen: het vernauwt, verkrampt of klampt zich vast. Wat we “trigger” noemen, is eigenlijk een kans: het oude gevoel verschijnt opnieuw in het licht van het heden, waar er nu misschien wél ruimte is om het te voelen, te ademen, te dragen.

Hechtingspijn vraagt niet om oplossing maar om aanwezigheid

Je wil niet dat je jouw verhaal herschrijft, maar dat je erbij kunt blijven als het zich ontvouwt — zonder oordeel, zonder haast.

De volwassen beweging: blijven terwijl je voelt.

De volwassen versie van hechting is niet pijnvrij; ze is doorleefd.

Je zegt:

“Ik voel de oude angst om te verdwijnen, en ik blijf erbij.”

“Ik voel mijn neiging om te sluiten, en ik adem zachtjes door.”

Dan kan de oude pijn eindelijk integreren, niet omdat ze verdwijnt, maar omdat ze ergens mag landen. Wat ooit ondraaglijk was, wordt draaglijk in aanwezigheid. Hechtingspijn wordt zo geen vijand meer, maar een poort — naar zachtheid, naar echte volwassen intimiteit. Want pas als we niet meer hoeven vechten tegen de pijn van verbinding, kunnen we de liefde werkelijk toelaten.

En als het niet lukt, strijd dan niet. De aanwezigheid van een therapeut die relatiegericht en lichaamsgericht werkt, kan je hiermee helpen. Een wisselwerking waar de lading die doorleefd wil worden, gedoseerd tot je komt en in plaats van slechts zelfregulatie, krijg je ook de ervaring van co-regulatie.  Dat wat ooit teveel was om te voelen, dat waar je alleen mee was is dan weer behapbaar en er is een grond waar je je verbonden voelt i.p.v. alleen. Wees welkom!