Heel Zijn

Van fragmentatie naar samenhang: een belichaamd zelf.

De meest gestelde vraag van mijn clienten is hoe kan ik me weer verbonden voelen. Meestal niet direct bewust, want meestal komen ze omdat ze last van iets hebben en dat graag opgelost zien. De thema’s die deze week zoal voorbijkwamen, waren: verlatingsangst, gebrek aan vertrouwen, teveel controle uit willen oefenen op anderen, herhaaldelijk in conflict terecht komen, burnout, overprikkeling, stagnatie en prestatiedruk. Deze thema’s gaven allemaal de ingang tot iets diepers, namelijk het verlangen om weer te verbinden met het geheel van wie ze zijn in plaats van zich afgesplitst te voelen van hun vitaliteit en creativiteit. Het leek me zinvol een blog te schrijven over splitsing en over hoe je die gefragmenteerde ervaringen in jezelf weer samenbrengt tot wie je allemaal nog meer bent. En ook over de intelligentie en de functie van fragmentatie.

Splitsing als poging tot samenhang

Splitsing is niet per se een “defect”, maar een poging van het organisme om iets ondraaglijks toch te kunnen blijven bevatten — zij het in losse delen. Waar samenhang te pijnlijk is, kiest het systeem voor fragmentatie: beter delen van de werkelijkheid kunnen verdragen dan de hele, overweldigende ervaring. Dat geldt zowel psychisch als fysiologisch: ook het zenuwstelsel verdeelt wat niet samen kan worden gehouden.

In het lichaam zichtbaar

Op lichaamsniveau zie je splitsing vaak in een verlies van onderlinge afstemming: bepaalde zones zijn bevroren of juist hyperactief, adem en spierspanning functioneren niet als één geheel. De persoon “weet” iets, maar voelt het niet — of omgekeerd. In biodynamische zin kun je spreken van een gespleten vegetatief ritme: het natuurlijke golfbewegen van opladen en ontladen is niet meer vloeiend, maar gescheiden in segmenten.

Relationele dynamiek

In relaties openbaart splitsing zich als het pendelen tussen idealisering en minderwaardigheid, nabijheid en afstand, vertrouwen en wantrouwen. Niet omdat iemand oppervlakkig of inconsequent is, maar omdat beide werkelijkheden tegelijk te veel spanning geven. Liefde en angst kunnen in dat geval niet tegelijk in één veld worden gehouden — dus worden ze uit elkaar geplaatst.

Spiritueel en existentieel perspectief

Vanuit een meer bewustzijnsgericht of existentieel perspectief kun je splitsing ook zien als een tijdelijk verlies van één-zijn. De ervaring van afgescheidenheid is pijnlijk, maar ook de poort naar groei van bewustzijn. Wanneer een mens stukje bij beetje leert om twee waarheden tegelijk te verdragen — ik bén bang én ik verlang; ik ben afhankelijk én vrij — dan kan iets van die oorspronkelijke eenheid herkend worden, nu niet naïef maar doorleefd.

Het helende proces

Heling is niet “opheffen” van splitsing, maar het scheppen van voldoende holding — intern en extern — zodat de afgescheiden delen elkaar weer kunnen ontmoeten. Dat vraagt een lichaam dat veilig genoeg is, een ander die aanwezig blijft zonder iets te forceren, en een bewustzijn dat niet meteen wil begrijpen, maar kan dragen.

De beweging is dus niet: splitsing → integratie,

maar eerder: splitsing → vertraging → ontmoeting → verzachting → natuurlijke integratie.

De schoonheid van splitsing

Tenslotte kun je ook zeggen: waar splitsing is, is ook precisie. Het laat zien hoe verfijnd het systeem is in onderscheiden van wat niet tegelijk kon. De taak van het volwassen bewustzijn is niet om dat te veroordelen, maar om de brug te bouwen tussen de delen — met dezelfde intelligentie waarmee ze ooit gescheiden werden.

#splitsing #lichaamsgerichtetherapie #biodynamischepsychologie #NARM #traumahealing #fragmentatie #verbinding #heling #Amsterdam #relaties