Splitsing is niet per se een “defect”, maar een poging van het organisme om iets ondraaglijks toch te kunnen blijven bevatten — zij het in losse delen. Waar samenhang te pijnlijk is, kiest het systeem voor fragmentatie: beter delen van de werkelijkheid kunnen verdragen dan de hele, overweldigende ervaring. Dat geldt zowel psychisch als fysiologisch: ook het zenuwstelsel verdeelt wat niet samen kan worden gehouden.