Het midden verdragen: keuzes tussen nabijheid en loslaten

Ik las vandaag deze quote op de Instagrampagina van een gewaardeerde collega in lichaamsgerichte- en trauma-therapie en het resoneerde:

“One of the biggest signs of childhood trauma is trying to convince the people who are hurting us to treat us well, instead of walking away.”

Bij het lezen van deze woorden, voelde ik een oude moeheid en een subtiel inzakken van mijn hart/borstgebied — een herinnering uit mijn kindbewustzijn, bezig te overleven door te pleasen en te ‘redden’. Tegelijkertijd resoneert het met iets in mezelf dat volwassen, bewust en liefdevol is: het deel dat voelt, observeert en kan onderscheiden zonder te worden meegesleurd.

De woorden van de quote zijn scherp en dragen grote waarheid in zich, maar ze zijn tegelijk te simplistisch om letterlijk te nemen. Als volwassene met bewustzijn, zelfliefde en compassie gaat het niet om overleven of ‘redden’. Het gaat om iets subtielers en krachtigers: het verdragen van het midden, het dragen van ambivalentie, en het maken van een keuze die rekening houdt met het hele systeem — jezelf, de ander, de relatie, en de dynamiek die ooit begon in je kindzijn.

In relaties, zeker met mensen die trauma of complexe patronen meedragen, is blijven of weggaan zelden zwart-wit. Het kindbewustzijn in ons kan nog steeds reageren: te snel weglopen om pijn te vermijden, of te lang blijven onderzoeken uit hoop, schuld of oude hechtingswonden. Het vraagt innerlijke containment: bij jezelf blijven terwijl je zowel de aanwezigheid van de ander als je eigen grenzen voelt.

Het is een zachte, maar duidelijke ruimte waarin je kunt dragen wat er is: verlangen én frustratie, compassie én teleurstelling, nabijheid én onbereikbaarheid. Vanuit deze ruimte ontstaat een én-én houding: je blijft aanwezig en bewaakt tegelijkertijd je eigen grond; je hebt compassie voor de ander én voor jezelf; je onderzoekt wat mogelijk is en erkent tegelijk wat niet kan veranderen.

Dit is geen kwestie van overtuigen of proberen de ander te helen. Het is een kwestie van agency: kiezen met helderheid, intuïtie en volledig zicht op de context. Het is een volwassen vorm van liefde waarin je niet jezelf of je waarheid opgeeft, maar ook niet de ander reduceert tot wat zij wel of niet kunnen geven.

Wanneer we dit midden leren verdragen, verschuift onze relatie tot keuzes: van reactief en overlevingsgericht naar bewust en integraal. We kunnen aanwezig zijn in nabijheid zonder dat onze integriteit verloren gaat. We kunnen loslaten zonder de compassie en herkenning van de ander kwijt te raken.

Het gaat niet om een eenduidige uitkomst. Het gaat om het proces van aanwezigheid, onderscheidingsvermogen en belichaamde reflectie. Om het her-inneren van onze eigen grond — onze adem, ons lichaam, onze waarheid — en van daaruit een beslissing nemen die recht doet aan het hele systeem.

Voor mij betekent dit vertraging, geduld en moed inzetten als bondgenoten tegen de druk en haast die vaak onze overleefstrategie aansturen. Loslaten of blijven is niet de test van liefde of moed. Het is de test van aanwezigheid. Van onderscheidingsvermogen. Van je vermogen het midden te dragen, met agency, compassie en eigen grond intact. Daar, in dat én-én veld, ontstaat echte helderheid en heling — niet alleen in de relatie, maar in jezelf.