De meest wezenlijke vorm van invloed

De kracht om te mogen leunen

Het is geen zwakte om anderen nodig te hebben. Het is menselijk. Toch hebben velen van ons geleerd dat afhankelijkheid iets is om te vermijden. Dat kracht betekent: zelfstandig zijn, alles zelf dragen, emoties beheersen, het alleen kunnen. Dat je pas veilig bent als je niemand meer écht nodig hebt.

Maar diep vanbinnen weet het lichaam iets anders. Het herinnert zich dat we, om te kunnen leven, altijd in relatie staan. Vanaf onze eerste ademhaling was er een ander lichaam dat ons droeg, voedde, troostte. We zijn niet gemaakt om los te staan van anderen. We zijn gemaakt voor verbinding.

In mijn werk zie ik vaak hoe diep het gemis aan betrouwbare nabijheid in ons doorwerkt. Soms uit het zich in spanning of overalertheid — het gevoel altijd “aan” te moeten staan. Soms in het omgekeerde: een soort verdoofde onafhankelijkheid, waarin we alles alleen doen, maar niets meer echt voelen.

Beide bewegingen zijn begrijpelijk. Ze komen voort uit oude momenten waarop nabijheid niet veilig of niet beschikbaar was. Toen hebben we geleerd dat het beter was om niet meer te leunen. Maar wat ooit bescherming was, kan later een muur worden. Een muur die niet alleen pijn buitenhoudt, maar ook liefde, steun, aanraking, rust. En pas als we dat herkennen, ontstaat er ruimte voor iets nieuws.

De kracht waar we zo naar zoeken, ontstaat niet door alles alleen te doen, maar door opnieuw te leren vertrouwen — op onszelf, én op de ander. Om weer te durven ontvangen. Een blik. Een aanraking. Een stem die zegt: je hoeft het niet alleen te dragen.

In dat toelaten schuilt geen zwakte, maar wijsheid. Want pas in echte relatie kan iets in ons ontspannen. Pas in verbinding wordt het veilig genoeg om onszelf te voelen. Er is een moment waarop het lichaam dat herkent — een zachte adem, een trilling, een ontlading.

Alsof iets zegt: ik hoef niet meer te vechten, ik mag er zijn.

Dat moment is helend. Het is de plek waar autonomie en verbondenheid elkaar niet langer uitsluiten, maar elkaar aanvullen.

We leven in een tijd waarin het lijkt alsof we voortdurend tegenover elkaar staan. Politiek, maatschappelijk, zelfs in onze persoonlijke gesprekken. Er is veel meningsvorming, maar weinig echte ontmoeting. Veel woorden, maar weinig luisteren.

En toch begint de verandering die velen van ons verlangen — naar menselijkheid, naar samenwerking, naar vertrouwen — niet in Den Haag of Brussel, maar veel dichterbij. In hoe we thuis met elkaar spreken. Hoe we reageren als iemand anders denkt. Hoe we aanwezig blijven als iets schuurt, in plaats van ons terug te trekken of te verzetten.

Als we in onze eigen kleine kring leren dragen wat moeilijk is zonder het af te stoten, als we daar leren luisteren in plaats van overtuigen, dan ontstaat iets wat verder reikt dan we kunnen overzien. Een olievlek van bewustzijn, van nabijheid, van menselijke waardigheid.

Dat is misschien wel de meest stille, maar wezenlijke vorm van invloed die we hebben. Wanneer we de verbinding in onszelf herstellen, herstellen we iets in het geheel. We dragen bij aan een cultuur waarin verschil niet scheidt, maar verdiept. Waarin kracht niet tegenover kwetsbaarheid staat, maar eruit voortkomt.

Misschien begint het precies hier: bij het durven leunen, in het klein. Bij een eerlijk gesprek, een moment van zacht aanwezig zijn, een gebaar van vertrouwen. Van daaruit beweegt het verder — van binnen naar buiten. Zo wordt menselijkheid weer een bron van invloed. Niet als mening, maar als beweging.

Dank voor het lezen.

#verbinding #relatie #hechting #kwetsbaar #kracht #autonomie #luisteren #vertragen #politiek #denhaag #brussel #amsterdam #biodynamischepsychologie #narm #hart #liefde #nabijheid #invloed #macht #onmacht