Het speelde al langere tijd door mijn hoofd, ik was nog werkzaam in de corporate wereld, maar wilde misschien wel psycholoog worden. Ik was er nog niet helemaal uit, maar 1 ding wist ik zeker. Als ik ooit therapeutisch met mensen zou gaan werken, wilde ik nooit mijn eigen geschiedenis projecteren op cliënten. Ik moest en zou dus mijn eigen boeltje goed op orde hebben alvorens dit vak te gaan uitoefenen. Ik was er toen nog van in de veronderstelling dat je ‘dat eigen boeltje’ zomaar even kon fixen. Ook had ik toen nog niet door dat in dat ‘eigen boeltje’ zoveel kwaliteiten verscholen lagen.
In mijn oriëntatie fase besloot ik in ieder geval alvast te beginnen met therapie voor mijn eigen proces. Dat leek me ook een mooie manier om bij verschillende psychologen (coaches, counselors, psychotherapeuten, lichaamstherapeuten, etc.) hun werkwijze aan den lijve te ervaren. Zo kreeg ik meer beeld van welk soort psycholoog/ therapeut ik zelf dan zou willen zijn. Twee vliegen in 1 klap.
Zo gezegd, zo gedaan.
Het moment waarop ik definitief wist dat ik therapeutisch wilde werken met cliënten, was dankzij mijn toenmalige therapeut. Een vrouw die naast haar kennis en ervaring in haar professie van therapeut vooral ook menselijk en wijs was. Dat was de mix ingrediënten die ik de komende jaren wilde verzamelen. Ik vroeg haar het hemd van het lijf om te ontdekken hoe ze de persoon geworden was die ze was. Ik wilde precies weten welke opleidingen ze gedaan had en besloot die ook te gaan volgen. Ik dacht toen nog dat ik het allemaal buiten mezelf moest zoeken om pas jaren later de mix van mijn eigen ‘therapeutische’ ingrediënten te ontdekken.
Gaandeweg hielpen de vele uren therapie me, om naast de opleidingen die ik (fanatiek als ik was) natuurlijk ook gevolgd heb, te ontdekken wie ik innerlijk ben en hoe dat zijn weerslag heeft op mijn omgeving. Ik ontdekte ook dat vooral bewustzijn op mijn geschiedenis en het integreren van mijn ervaringen van belang was om een goede therapeut te kunnen zijn. Ook leerde ik dat dat proces nooit af is.
In 2008 richtte ik mijn praktijk op en nog steeds doet mijn geschiedenis mee in de persoon en therapeut die ik vandaag de dag ben. Professioneel gezien is het mijn plicht om te voldoen aan de regels van bij- en nascholing, de persoonlijke therapie uren, de intervisie- en supervisie uren. Zo behoud ik mijn accreditatie. Persoonlijk zou ik het ook niet anders willen.
Ik ben nooit gestopt met mijn eigen therapie. Gelukkig geloof ik niet meer dat ik zoveel te fixen heb en ook ben ik niet meer bang om iets op mijn cliënten te projecten. Daar ontkom je sowieso niet aan. Wel helpt therapie mij keer op keer om mijn referentiekader te vergroten, mijn bewustzijn te verruimen en een groter onderscheidingsvermogen te ontwikkelen. Daardoor heb ik meer opties om liefdevol met mezelf en anderen om te gaan. Therapie brengt me gezondheid op somatisch, emotioneel, cognitief en energetisch vlak. Ik ben er ook een meer bescheiden mens van geworden.
Ik heb zoveel meer geduld en respect voor de processen van mijn cliënten. Dat kan ik alleen maar hebben, omdat ik van binnenuit weet hoeveel moed er soms nodig is om echt je eigen diepte en leegte te ontmoeten. Ik weet dat therapie niet die wonderpil geeft waarmee je in enkele sessies van al je pijn af bent en opeens volkomen gelukkig bent.
Het is eerder een proces van ontdekking, integratie en verfijning om steeds meer te leven vanuit je volste zijn. Niet als een vaste staat van zijn, wel als een manier van zijn waar je steeds vaker en eenvoudiger naar terug weet te keren. Een staat van zijn waarin je meer en meer belichaamt wie je werkelijk bent op een geheel natuurlijke wijze.
