Het zou mijn afrondende blog over acceptatie worden. Nu is het een verhaal, geschreven de dag voor volle maan.
Vanmorgen, 8.00 uur was het. Mannen met elektrische zagen voor de deur. De bomenverzorgers, zo heten ze echt! Zij kwamen om onze bomen in de tuin te snoeien, na veler verzoek van onze buren.
Mijn partner zou haar wegbrengen naar school en had direct daarna een belangrijke presentatie bij een klant, of was het nou potentiële klant. Foei, onaandachtig van me. Ik net uit de douche in badjas. Mijn ontbijt was koud geworden havermout. Mijn dochter regenlaarzen aan, jas aan, nog een laatste hap pap en slok gemberthee naar binnen. De meeste ouders hebben hier vast herkenning bij, de ochtend spits wordt het ook wel genoemd. Zo’n moment van de dag waarop verstoring van de routine tot chaos lijdt.
Die chaos kwam via de deurbel onze ochtend binnen. “Goedemorgen”: Mijn partner opent vriendelijk de deur en laat de mannen met zagen de drempel van ons huis over stappen. Zij zijn al net zo vriendelijk. Ik was in de badkamer om mijn badjas te verruilen voor spijkerbroek en blouse. En als uit het niets duikt de alertheid mijn lichaam in. Ik oriënteer mij, een intense gil gaat door merg en been. Het komt uit de woonkamer. Het is mijn dochter. De schrik zit er in en een soort oerinstinct brengt me bij haar. Als een woest wild dier zet ze al haar krachten in om de bomenzagers (eigenlijk verzorgers) de toegang tot de tuindeur te beletten. Haar vader heeft tevergeefs geprobeerd haar tot bedaren te brengen met liefdevolle argumenten en door haar zacht handig van haar plek te tillen. Mislukt. Wie in haar buurt komt, of beter gezegd in de buurt van de bomen waar haar hart naar uit gaat, is de klos. Stevig staat ze met haar voeten op heupbreedte, knieën licht gebogen, zwaartekracht doet het werk. Iedere yogadocent of lichaamsgericht therapeut die denkt te weten wat gronding is, voelt zich beginner als ze mijn dochter zouden zien staan. Diep geworteld in de aarde met die prachtige kleine voeten van haar. Haar armen naar voren, duidelijk de grens aangevend. Dit is niet gewoon een driftbui, zoals kinderen dat wel eens hebben. Dit gaat over iets anders, het raakt haar intens en diep.
In mijn waarneming komt zoveel voorbij. Trots ben ik vooral op haar! Ongetemd staat ze daar krachtig en moedig iets te beschermen wat haar in essentie raakt. Ik weet dat direct reageren niet tot de oplossing lijdt. Mijn partner moet op tijd die presentatie geven, mijn dochter moet op tijd op school zijn, de boomverzorgers willen onschuldig aan hun werk beginnen, dat was de afspraak. O ja, en ik had ook nog iets belangrijks te doen. Ik reageer dus toch, onder de druk het voor iedereen goed te willen doen (oeps).
Ik had het kunnen weten, mijn dochter in mijn armen nemen, optillen en bij de deur vandaan halen, was niet handig. Ze maakt zich loodzwaar, gilt en rukt zich los. Als ik doorga, riskeer ik klappen en schoppen, en gelijk heeft ze. Ze staat ergens voor, ze is dapper, opgewassen tegen vier machteloze toekijkende volwassenen die willen dat dit ongemak wordt opgelost en snel graag. Allen worden we geconfronteerd met het kind in onszelf en alle in ons opgeslagen (collectieve?) ouderboodschappen. Bij mij echode iets uit een krocht van diepgewortelde minderwaardigheid en onderdrukking in vervormde boodschappen zoals: “Jij hebt niets te willen, ik ben hier de baas, stel je niet zo aan, hou op met dat gegil!”. “Jeetje, dat jullie nog bestaan”: Verbaas ik me bijna hardop. Ook het rebelse kindstuk in mij tetterde als door een luidspreker dat de wil van dit kind door niets en niemand gekrenkt zal worden. Dit meisje zal haar vrijgevochten natuur nooit hoeven afstaan! De vrouw in mij projecteerde haar eigen thema’s, wauw kijk wat mijn kind mij komt leren. Het is bijna volle maan, zie je wel, ik wist het! Kom maar door lieverd, dit is de tijd van heling, de tijd waarin de feminiene krachten ontwaken. Laat die eerste drie chakra’s hun werk maar doen, de energie die wij vrouwen al zo lang onderdrukken, mag weer stromen. Jij bent het voorbeeld! Dit is de wildheid, de vrijgevochtenheid en dat donkere wat in de wereld zo vaak als zondig is verklaard. Wij vrouwen werden afgeschilderd als heksen bij het uiten van de minste geringste emotie en een beetje oerkracht. Nee, dit onderdrukken doen we niet meer! De aarde, de donkerte, onze baarmoeder, onze verlangens, onze seksualiteit en emoties; dit alles verdient licht, heel veel licht op die kostbare schatten! Ja ja, zo is het wel genoeg. Terug naar vandaag.
Argumenten aandragen en uitleggen dat deze aardige heren goed werk komen doen, is een punt waar we al voorbij zijn. Accepteren is nu van toepassing. Ik schreef er twee blogs over. Nu heb ik de inspiratie voor mijn derde, afrondende blog.
Werkelijk accepteren betekent dat we het complete spectrum van het leven ervaren zonder het te willen veranderen. Zo schreef ik in mijn vorige blogs.
Allereerst word ik dus stil om me gewaar te kunnen zijn van mijn sensaties, en zoals je hebt kunnen lezen waren dat er nogal wat. En dan had ik het nog niet over de adrenaline die door mij heen ging. Ik oriënteer me door me af te stemmen op het hier en nu (binnen en buiten mezelf) en tegelijkertijd neemt mijn gronding toe. Ik ben aanwezig in mijn lichaam en verbind me met mijn dochter. Zij zit nog vol in de verdediging, ik benoem dat ik zie dat zij de bomen wil beschermen en zeg dat ik haar dapper vind. Vrijgevochten staat ze nog voor de tuindeur, ik zit geknield bij haar en neem mijn eigen lichaam waar. Er gaat van alles door me heen, het is alsof ik tegen iedere sensatie “hallo, ik zie je” zeg. De tijd lijkt even stil te staan, de mannen die aan het werk moeten, mijn partner die zijn presentatie moet geven en mijn dochter die naar school moet. De druk is even helemaal weg.
Mijn dochter ontspant en nu bereiken onze ogen en woorden elkaar. Alsof alle ‘overlevingsenergie’ is weggesmolten, de regulatie heeft zijn werk gedaan. Ze vertelt dat ze echt niet wil dat er takken van de bomen gehaald worden. Ze gelooft niet dat dat fijn is voor de bomen. In de natuur gaat alles vanzelf, zoals de blaadjes vallen in de herfst en de sneeuw valt in de winter. Als de takken niet vanzelf van de boom afvallen, dan moeten wij eraf blijven. Zij mag toch ook nooit bladeren van onze planten in huis afplukken? En zomaar bloemen uit andermans tuin plukken. Er stroomt leven door de bomen, ook de takken leven! Het is allemaal waar, ik accepteer alles wat ze zegt en hoe ze zich uit. Daarna komt er ruimte om een ander perspectief naast dat van haar te plaatsen. Niet omdat het meer of minder waar is, wel omdat er meerdere waarheden naast elkaar kunnen bestaan. Ik leg uit dat wij ook af en toe puntjes van ons haar laten knippen bij de kapper, zodat ons haar blijft groeien in plaats van dat de punten splijten en onze haren breken. Ik vraag haar of ze eens naar de mannen wil kijken, hoe zien ze eruit, wie zijn ze eigenlijk, wat zeggen hun ogen/ lichamen. Ze wijst op de zagen en de mannen leggen uit waarvoor en hoe ze die gebruiken. Er is contact, ze kijkt ze aan en ziet dat ze oprecht zijn in hun bedoeling. En toch, bomen snoeien, dat vindt ze nog steeds geen goed idee. We voelen allemaal haar waarheid en erkennen die. Nu is ze bereid om naar school te gaan, zonder haar plek af te staan, zonder zichzelf ontrouw te zijn. Ze spreekt met mij af dat ik het in de gaten houd, er mogen echt alleen puntjes gesnoeid worden en na school zal ze het checken. Ik geef haar een kus en zeg gedag.
De bomenverzorgers houden zich aan de afspraak. Zij houden ten slotte ook van de bomen. Waarom zou je anders dit werk doen! Een buurman is het oneens, ook hij krijgt ruimte om zich te laten horen. Natuurlijk wil hij meer licht in huis, dat begrijpen we. Dat was blijkbaar genoeg, want in de avond bedankte hij ons. Zo fijn dat hij uitzicht heeft op bomen in de overvolle drukke stad waar we wonen. Zijn perspectief dat onze boom hem zijn licht ontneemt, veranderde in het perspectief dat de bomen hem een stukje natuur geven, zuurstof en dat hij zijn eigen licht is (dat laatste verzin ik zelf, omdat ik dat een mooie afsluiting vind).
Als je jezelf vanuit alle aspecten waar kunt laten zijn, is dat werkelijk accepteren. Eenmaal alleen merk ik dat ik nog wat zelfregulatie nodig heb. In mij is iets geraakt. Vaag komt het idee langsvaren dat er ooit in mijn been gesneden is, twee operaties, en ik had kunnen sterven, dat was de verwachting. Sindsdien is er zoveel in mij wakker geworden, dat aan levendigheid geen gebrek is. Wel stierven er andere dingen, zoals het beeld van de roze wolk die hoort bij het pas verworven moederschap. Ook in mijn relatie stierven oude patronen tezamen met verlangens die we graag samen geleefd hadden. En zo waren er nog vele momenten van ego-dood, zoals je dat zou kunnen noemen. Ik was net moeder, mijn dochter drie maanden. Zij was erbij toen ik de ‘doodsboodschap’ kreeg, ik droeg haar tegen me aan terwijl de dokter tegen ons sprak. Zij en ik waren nog volledig in symbiose en natuurlijk heeft mijn angst van toen geresoneerd. En ja, misschien resoneerde ook mijn (overlevings-)kracht. Dit zit in haar onbewuste opgeslagen, ingekleurd op haar eigen wijze. Dit lijkt zo op het verhaal met de bomen.... In ieder geval werd het in mij getriggerd, ik zag hoe zij vocht voor het leven van de bomen zoals ik voor mijn leven en mijn wens om mijn dochter zelf te zien opgroeien vocht.
Ik reguleer deze trigger door mezelf een korte zelfmassage te geven en wat te bewegen. Ik kijk naar de sensaties in mijn lichaam bij deze gedachte, waardoor die als vanzelf mijn systeem verlaten. Als het belangrijk is om er nog eens naar te kijken, dan komt het vanzelf wel weer terug. Ik wil er nu niet te veel energie aan geven waardoor ik het vastzet. In het stromen kan ik voelen wat er nog meer in mij leeft. Fijn om ook dat waar te laten zijn.