Blog Gronden: Deel 1 introductie.
Het was een stralende dag, de bergen lagen vol sneeuw, een prachtig wit landschap zag ik….
En massa’s mensen waren er, duwend in rijen, zichzelf proppend in skiliften. Een entertainer verkleed als teddybeer, leuk voor de kinderen (denk je, totdat je de merchandising ontdekt). IJzige kou waardoor het slijm en de snot in mijn neus bevroor en ik me afvroeg wat het idee achter dat niet charmante setje thermo-ondergoed is als ik de kou door mijn botten voel trekken. Vrienden met wie ik gezellig samen dacht te zijn, zijn naar de zwarte pistes en hun kinderen in de ski-klasjes. Mijn vriend ging met onze dochter naar haar eerste ski-les, een bijzonder moment leek mij. En ik, als beginner, was op weg naar mijn skileraar. Mezelf aanpratend dat ik even heerlijk tijd voor mezelf had. Onderweg merkte ik een lichte brok in mijn keel op, omdat ik eigenlijk veel liever bij mijn dochtertje had willen zijn, zoals ik al haar eerste keren nog bij haar ben geweest.
Weerstand had ik; tegen de lange rijen waar je je ski-spullen moest ophalen, tegen de tijden van de skilessen, tegen de snelheid, tegen de drukte, tegen beginner zijn, tegen mijn aangepaste sociale gedrag waarmee ik volgzaam deed wat iedereen deed. Daaronder zat iets te duwen, iets wilde bevrijd worden in mij. Dat was mijn verlangen om mezelf trouw te zijn. Ik had behoefte om te verstillen en te vertragen. Genieten van de prachtige natuur, wandelen in de bergen, de sneeuw voelen, frisse lucht inademen. Zo graag wilde ik met aandacht bij mezelf, mijn gezin en mijn vrienden zijn.
Mijn dochtertje van 4 jaar was ondertussen in haar klasje, volledig overprikkeld van alle nieuwe indrukken, maar dat terzijde. Ze stond in een rij met voornamelijk huilende kindjes (waarvan de ouders ergens ver weg op een andere piste waren) op een lopende band. Zij wilde simpelweg spelen en niet in een rijtje staan op een lopende band. Mijn vriend, die bij haar was gebleven, had even zijn hoofd omgedraaid en opeens hoorde hij: “Papa kijk, ik kan al skiën!”. Ze was op eigen initiatief onopgemerkt van de lopende band afgestapt en uit haar klasje vertrokken. Op haar kleine ski’s, trots roepend naar haar papa, in een razendsnel tempo rechtdoor de piste af.
En ik….. tja ik deed net zoiets als mijn dochter. Het verschil tussen mijn dochter en mij was alleen dat zij blij en onbevangen de piste afging en ik vol in de weerstand met al mijn spieren aangespannen, zodat ik mijn angst en zelf veroordeling in bedwang kon houden.
Om de vakantie, beter gezegd mezelf, een nieuwe kans te geven, bedacht ik dat het beter was om in acceptatie te komen met mezelf. Ik bleef een dagje in het hotel, samen met mijn dochtertje die geen zin meer had om te skiën. Net als ik, met het verschil dat zij daar helder over was en ik hield mezelf nog voor dat ik echt van een wintersportvakantie hou, dol op avontuur en zeer sportief ben, en nooit opgeef…. En zo had ik nog een paar ideaalbeelden te herstellen.
Ik begon die ochtend met yoga en een fijne meditatie. Mijn dochtertje was heerlijk aan het tekenen en kroop af en toe gezellig bij me, klom op me of kroop onder mij door. Vervolgens maakten we samen een wandeling en speelden met de sneeuw. We namen de tijd om ons te oriënteren en eindelijk echt aan te komen. In onszelf, in het hotel, in een ander land, etc. Ik voelde mij gegrond en vanaf dat moment werd de vakantie ook voor mij ontspannen. Gronding werd mijn toverwoord, tijdens de rest van deze vakantie en nog lang daarna.
Onze vriend, met wie wij op vakantie waren, vroeg aan mij wat ik daar nou eigenlijk mee bedoelde; met gegrond zijn. Ik liet het woord gronding namelijk regelmatig vallen en voor hem was het een onbekend woord. Ik antwoordde iets in de trant van ‘in contact zijn met de aarde’. Waar zijn blik eerst nog nieuwsgierig en open was, ontmoette ik na mijn antwoord een gezicht vol verbazing en wat ongemak. Dat laatste was waarschijnlijk mijn projectie, want die eerste dagen van de vakantie herinnerde mij vooral aan hoe ik de grond in mijn hoofd probeerde te vinden. En datzelfde gebeurde toen ik een poging deed om het woord gronding als begrip aan hem uit te leggen.
Inmiddels weet ik beter, de juiste woorden over gronding dienen zich vanzelf aan als ik aanwezig ben. Gegrond, in mijn centrum en in het hier en nu. Ook is gronding vooral iets wat je zelf moet ervaren, zodat jij jouw eigen taal en waarheid vindt. Uitleggen geeft begrip en houvast voor de mind. Dat is iets anders dan iets van binnenuit kennen, het doorleefd hebben en het belichamen. Het is eigenlijk net als skiën. Als ervaren skiër ben je gegrond en in je centrum. Dat is waarom je op een steile helling kunt blijven staan, terwijl ik als beginner het idee heb dat ik haaks tegen de helling sta en er zeker van ben dat ik voorover naar beneden val.
Gronden is voor mij een onderwerp waar ik eindeloos over kan schrijven en iedere dag iets nieuws in ontdek. Ik vind het een van de meest inspirerende principes. Dit blog is dan ook een introductie waarbij ik slechts de oppervlakte raak. In de volgende delen breng ik meer verdieping, geef ik antwoord op vragen als; wat is gronding, hoe zie je of iemand gegrond is, wat ervaar je dan, waarom zou je gegrond willen zijn, hoe doe je dat, hoe verlies je je grond en hoe herwin je die. Ik ga in op de zwaartekracht, je zenuwstelsel, je lichaam, je geest, energetische principes en geef voorbeelden.
Voor nu sluit ik af met: Gegrond zijn is in contact zijn met de aarde. Op de plaats waar je de grond raakt laat je jezelf zinken. Bijvoorbeeld in je voeten wanneer je op de grond staat of je arm zinkt in de tafel waarop je leunt. Hoe meer je leert gronden (overgeven aan de zwaartekracht), hoe lichter je lichaam wordt. Zo beweeg je zonder moeite; fysiek, mentaal en energetisch. Het is als wanneer een bal de grond raakt en deze vanzelf de beweging omhoog, de lucht in, maakt. De neergaande kracht gaat hand in hand met de opgaande kracht.
Alle funderingen rusten op de aarde – de universele ondergrond voor alles wat we doen. Ons lichaam is de aarde van onze ziel, de fundering, het huis. Contact maken met het lichaam is contact maken met de aarde, om in de biologische werkelijkheid van het bestaan te worden geaard. - Judith Anodea
Comments