Op een mooie dag zaten we, mijn broertje en ik, op de achterbank in de auto met in iedere hand een snoepje. Mijn moeder zat voor in de auto, mijn vader ernaast aan de bestuurderskant. In het dashboardkastje lagen een rolletje fruittella en een rolletje rang. Speciaal gekocht voor deze dag. Die zoete smaak op weg naar de Efteling zal ik nooit vergeten.
Het sprookjesbos en die gekke holle bolle Gijs vond ik het leukste. Vast omdat dat het meest was afgestemd op mijn leeftijd. Ik was 8 jaar, mijn broertje drie jaar jonger. Of waren we jonger..? Daarna zijn mijn ouders gescheiden.
De achtbaan. Ik weet niet wiens idee dat was. Ik stond vol verbazing te kijken hoe het mogelijk was dat die mensen op de kop niet naar beneden vielen. Verwonderd, dromerig en dus ook een beetje afwezig bevond ik me opeens zittend naast mijn vader in de achtbaan. Mijn moeder zat achter ons met mijn kleine broertje. De beugel gordel klikte vast, wat niet betekende dat ik met mijn tengere lichaampje ook vast zat. Ik kon er met gemak tussenuit bewegen.
Onveilig! Zo voelde dat. Met mijn kinderlijke en oh zo zuivere intuïtie vroeg ik mijn vader: “Wil je je hand op mijn buik leggen?”. Door al het lawaai, vul ik nu even in, begreep hij me niet. Dus ik herhaalde: “Leg je hand op mijn buik, NU!”. Verder herinner ik me helemaal niets meer van die dag. Behalve dan die hand van mijn vader. Die kan ik ‘bij wijze van spreken’ nu nog voelen. Die hand was als een anker. Dankzij de aanraking van zijn hand op mijn buik, vond ik houvast in mijn lichaam. Ik kon mezelf voor een moment even voelen: “Ja, dit ben ik en hier in mijn lichaam ben ik veilig, alles komt goed”.
En zo werkt het dus bij angst, we verliezen het contact met onszelf zodra we ons lichaam niet meer kunnen voelen. En dat levert een boel verwarring op.
Ook bij schrik of een hoge mate van stress verliezen we contact met ons lichaam en dus onszelf. Nee, je bent niet je lichaam, maar zonder lichaam ben je niet in staat om op aarde te leven.
Bij de hoge arousal van schrik, stress of angst zet iets in je zich schrap, trekt zich terug, houdt zich stil of gaat er als een razende ‘vandoor’. De energie in je lichaam heeft wel iets weg van de achtbaan. Het gaat met je aan de haal en ondertussen is je lieve lichaam bezig om zo goed en kwaad als het lukt de boel weer enigszins onder controle te krijgen (ik kan uit ervaring zeggen, er zijn fijnere manieren van emotie-regulatie). Je spieren spannen zich aan, soms is de druk zo groot en dan geven je spieren het op. Dat zijn die plekken waar je lichaam zijn tonus en vorm verloren heeft. Ook je botten doen hun uiterste best en met een beetje ‘geluk’ kunnen je knieën en kaken op slot. Je hart wordt in zijn pantser van weefsel wat veiliger opgeborgen, de druk op je borst moet je daarbij even voor lief nemen. Het is tenslotte de meest liefdevolle en intelligente poging, op dat moment, van je lichaam om jouw levensenergie niet te laten ontsnappen.
Gelukkig, je hebt het overleefd. Net zoals ik de achtbaan van de Efteling en de achtbaan die leven heet.
De vraag is echter hoe efficiënt je nog de beschikking hebt over je eigen potentieel. Als de schrik zich namelijk vaker herhaald heeft gedurende je leven, kun je er vanuit gaan dat na die succesvolle beteugeling van de vorige keer, je lichaam diezelfde route in alle haast (we hebben het hier namelijk over overleven, dus echt veel tijd is er niet) weer neemt. Dat is net zo veilig en vertrouwd als het zinnetje ‘Zo ben ik nu eenmaal’. En dan vergeet je zomaar dat je een groot deel van je potentieel nog in je sterke kaken, pijnlijke gewrichten, stijve schouders, drukke gedachten en overlopende of wegblijvende emoties hebt zitten. Zonde toch!
Mocht je toch een voorzichtige nieuwsgierigheid voelen en open staan voor een andere waarheid over wie je bent, dan bied ik je graag een perspectief. Het is namelijk mogelijk om meer van jouw levendigheid vrij te maken en toe te eigenen. Het is een optie om jezelf meer en meer te belichamen zodat je in geval van stress steviger geankerd bent in jezelf. Je zult ervaren dat je zowel innerlijk als in relaties meer ontspannen bent.
Biodynamische psychotherapie en Healing Touch zijn therapieën die beide helpend zijn bij emotieregulatie en het toe-eigenen van jouw levensenergie. De therapieën zijn onafhankelijk van elkaar en toch combineer ik ze geregeld in afstemming op mijn cliënten. Ik vertel je er graag meer over en moedig je aan om het zelf aan den lijve te ervaren. Dat laatste is meestal effectiever.
Ik reik mijn handen naar je uit voor steun en houvast om je in het diepst van je wezen aangeraakt te voelen. De vraag van mij als kind aan mijn vader om zijn hand op mijn buik te leggen, geeft weer hoe ik toen als kind putte uit een diep innerlijk weten. Vanuit die plek hebben we precies de juiste resources tot onze beschikking. En soms is het nodig dat iemand hierin een spiegel voor je is en jou de hand reikt. Vooral als de schrik al op je pad kwam toen je nog heel jong was en jouw lichaam nog jouw enige middel was om mee te communiceren, simpelweg omdat je de gesproken woorden nog niet sprak. Dit vraagt om een lichaamsgerichte benadering en verfijnde afstemming van de therapeut.
Laten we onderzoeken of we elkaar kunnen ontmoeten. Daar kijk ik vol liefdevolle nieuwsgierigheid naar uit.
#lichaamsgerichtepsychotherapie #biodynamischepsychotherapie #healingtouch #biodynamiek #emotieregulatie #ontwikkelingstrauma #traumaverwerking #gestalttherapie #carljung #transpersoonlijkepsychotherapie #stress #angst
