Soms ontstaat er in een sessie een stilte die ‘sacred’ voelt. Niet leeg, maar vol. Een adem die vanzelf dieper wordt, een trilling in het lichaam, een glimp van zachtheid of helderheid. Alsof het leven zelf even door de kieren naar binnen stroomt. Het zijn momenten waarop iets van binnen zich herinnert hoe het is om niet meer te hoeven vechten, maar eenvoudigweg te zijn. Ik zie het vaak gebeuren — en elke keer opnieuw raakt het me.

Als ik vertel dat ik lichaamsgericht therapeut ben, denken mensen vaak aan massage, ademhalingsoefeningen of mindfulness. Zulke vormen kunnen helpend zijn, maar waar ik in mijn werk naar verwijs, gaat dieper. Lichaamsgericht werken gaat niet over iets doen, maar over aanwezig zijn bij wat zich werkelijk laat voelen — in jouw lichaam, in het contact, in de onderstroom. Je lichaam draagt het geheugen van alles wat je hebt meegemaakt, ook van wat ooit te veel was om te voelen o

Levendigheid is niet iets wat we moeten bereiken. Ze is er al — van nature, als een stroom die door ieder mens beweegt. In de kern van ons wezen is er een spontane beweging richting verbinding, groei en heelheid. Het leven zelf wil leven. Maar in de loop van de tijd raken we vaak iets van dat vrije stromen kwijt. We maken dingen mee die te veel zijn om te voelen, of waarvoor we nog geen woorden hebben. We leren onszelf beschermen, soms heel verfijnd.