Ik merk op dat ik loop met snelle pas. De stevigheid waarmee ik mijn voet stap na stap neerzet brengt me in contact met de verharde ondergrond. Een sensatie van boosheid drijft voorbij. In mijn rechterbeen maakt een spiertje zich kenbaar, alsof het hallo zegt. Onderin mijn rug popt een zeurend steekje op, ook dat wil even aandacht. Een zweempje koude lucht blaast langs mijn keel. Ik luister muziek en een lach verschijnt op mijn gezicht. Zacht klinkt er gezang uit mijn mond en mijn vingers beginnen aan mijn sjaal te wriemelen. Subtiel beweegt er iets door mij heen. Ik zie een beeld van een vrouw gehuld in zijde dansend in de Sahara. Ik ervaar een tintelende stroming met enkele plezierige schokjes en mijn lichaam beweegt vloeibaar. Iets verderop in het park ervaar ik een bonkende sensatie in mijn borst/keelgebied. Vijf mannen op een bankje met een ghettoblaster. De hip hop muziek klinkt luidt. Mijn muziek raakt naar de achtergrond. Mijn heupen bewegen mee, nadat ze gewend zijn aan de snelheid van deze muziek. Mijn adem ervaar ik iets hoger en een blik wordt voelbaar in mijn rug. Ik loop door en ruik de geur van gras en neem iets waar van een gloed langs de bast van de bomen. Mijn muziek klinkt weer door. Een herinnering komt voorbij en warmte stijgt op. Inmiddels sta ik op de Overtoom en grijpen mijn handen uit het niets naar mijn oren, Mijn ogen staan op stokjes en even is mijn lichaam in een staat van contractie. Ik kijk op. De brandweer, inclusief zwaailichten en sirene, rijdt voorbij. Ik loop verder naar huis. Gapend kijk ik naar de zwarte hemel, geen maan of sterren te zien. Welterusten buurman en ik stap naar binnen. Ik ben thuis.
Dit was een wandeling door het Vondelpark op een willekeurige avond. Een moment opname van hoe ik mezelf en mijn omgeving waarneem, welke sensaties ik ervaar, waar ik op resoneer, in welke staat van zijn ik verkeer en hoe veranderlijk dat is. Wat ik hiermee wil illustreren is dat we allen resoneren op wat we bewust en onbewust waarnemen. Soms reageren we, vooral als we iets fijn (dan willen we het vasthouden) of juist niet fijn (dan willen we er vanaf) vinden. We gaan dan iets doen. Wat ik wil illustreren is de optie waarbij we wel resoneren en van alles waarnemen aan sensaties, maar dat we er niet op in gaan, het niet teveel energie geven. Niet omdat dit beter is, het is gewoon een andere optie die andere mogelijkheden schept. Zo neem ik in bovenstaande bijvoorbeeld de sensatie boosheid waar. Ik had hier volledig mee aan de haal kunnen gaan, door me af te vragen waarom ik boos ben, op wie, etc. Voordat ik het door zou hebben, kan het mijn hele avond zelfs in het teken van boosheid zetten. Door het alleen te ‘ontmoeten’ ebt het als vanzelf weer weg en blijft er ruimte voor een grotere waarheid dan alleen boosheid. Herkenbaar?
Hoe beweegt het leven jou? Hoe beweeg jij door het leven? Wat neem je waar, welke sensaties komen voorbij? In welke situaties en bij welke mensen stopt de beweging en je levensvreugde? Waar stopt het in jouw lichaam en waar ervaar je juist stroming? Vanzelfsprekend behoeven deze vragen geen antwoord. Het is een uitnodiging om meer van jezelf te belichamen en te dansen met alle aspecten van het leven. Je onderscheidingsvermogen neemt toe, wat maakt dat je het leven als kleurrijk ervaart en kunt bewegen tussen verschillende staten en dimensies van zijn. Het voorkomt dat je zwart wit denkt over jezelf, de ander en de wereld. Dit leidt vaak tot (innerlijk) conflict en situaties die vast komen te zitten. Je voelt je daardoor beperkt in je mogelijkheden en vrijheid. Nieuwsgierig zijn naar wat er in jou beweegt, nodigt je uit om meer aanwezig te zijn in het hier en nu. Het voorkomt dat je op basis van oude ervaringen het verleden herhaalt of dat je je vast houdt aan een niet reëel toekomstbeeld.
Jouw sensaties waarnemen is als erkenning geven aan het leven zelf en dus ook aan wie jij hier en nu bent. Je verwelkomt alles; licht, donker, kleurloos, kleurrijk. In die ontmoeting vindt de ‘magie’ plaats. Je hoeft niet te blijven roeren in die beerput van je verleden en niet wanhopig intenties te zetten voor de toekomst. Niets mis met intenties zetten overigens, echter vanuit welke plek in jezelf/ vanuit welke motivatie zet je ze? En er is ook niets mis met het opentrekken van een beerput, zolang het je bewustzijn brengt en je niet gaat geloven dat je de beerput zelf bent. Blijf voelen wat het nu met je doet, in plaats van toen en daar. En ja, het vraagt wat oefening om werkelijk nieuwsgierig te zijn, om waar te nemen zonder oordeel, om aanwezig te zijn. Dus geef jezelf wat tijd, maak het geen ernstige discipline. Ga jezelf uit de weg en geef jezelf ruimte om te mogen spelen en oefenen, er is geen goed of fout. En spelen is nog leuker als we het samen doen. Doe je met me mee? Dan omarmen we samen het leven!