Mentaal begrip van het woord acceptatie, wil nog niet zeggen dat we acceptatie van binnenuit kennen. Ruim 12 jaar werk ik inmiddels met cliënten in de vorm van sessies (therapeutisch/ energetisch) en ontelbare keren ging het in deze sessies om acceptatie. Acceptatie van jezelf, de ander en de omgeving.
Denk aan het accepteren van je partner zoals die is, je (schoon-) familie, de juf of meester van je kinderen, het beleid van de overheid, het bedrijf waar je werkt, je eigen schaduwstukken en zoveel meer. Hoe vaak hoor je niet dat iemand zegt: “ja, ze moeten me maar accepteren zoals ik ben” of “ik kan niets anders doen dan het accepteren, het is wat het is” en ondertussen zie je in hun ogen dat er nog veel meer gezegd wordt dan dat; de pijn, het verdriet, het weggestopte, de onmacht en het groot houden.
Ik kan pagina’s vol schrijven met voorbeelden. Eerlijk gezegd kan ik er ook nog een pagina achteraan schrijven van alle keren dat ik mezelf vertelde dat ik mijn partner, mijn familie, mezelf en nog zoveel meer moest accepteren. Het gemak waarmee het woord wordt gebruikt staat in groot contrast met de moeilijkheid die we er allen in tegenkomen.
In plaats van iets werkelijk te accepteren zijn we regelmatiger bezig om iets op te willen lossen of iets te veranderen. We houden ons vaak bezig met de gewenste uitkomst, nadat we iets geaccepteerd zouden hebben. We hebben verwachtingen. Ook houden we onszelf gevangen in overtuigingen en zelfoordeel, wat werkelijk accepteren onmogelijk lijkt te maken. Eenvoudig gezegd; we voeden onze weerstand tegen dat wat geaccepteerd wil worden en vermijden het om tot werkelijke acceptatie te komen. Dat is waar al onze aandacht naar uitgaat. We verspillen op deze manier niet alleen onze energie, maar ook onze levenskracht. We ontnemen onszelf de invloed die we wel degelijk op onze levensvreugde hebben. We manifesteren onze eigen werkelijkheid.
Wat er mis gaat wanneer we proberen te accepteren, is dat we dus helemaal niet bezig zijn met accepteren. We steken energie in alles, behalve accepteren. We geven aandacht aan het moeten accepteren, in plaats van het ontmoeten van dat wat geaccepteerd wil worden.
Door bijvoorbeeld te zeggen dat we moeten loslaten, gaan we automatisch meer vasthouden. Alles wat je aandacht geeft groeit zou je kunnen zeggen. Daarmee gebeurt er direct iets met datgene wat ontkend wordt en geen aandacht krijgt. Daar komt druk op. We zijn ons vaak niet bewust dat het twee kanten van dezelfde medaille zijn. De ene kant wil je zien en de andere niet (meestal onbewust). Zo bouwen we spanning op, een deel van ons krijgt te veel energie, waardoor een ander deel te weinig krijgt. Het is de kunst om balans te vinden, het middelpunt. Om dat punt te kunnen ervaren, is het van belang het hele spectrum te ervaren.
Accepteren, of het nu om jezelf, de ander of een situatie gaat, betekent dat je je openstelt voor de waarheid, precies zoals die is. Werkelijk accepteren betekent dat we het complete spectrum van het leven ervaren zonder het te willen veranderen. Ook de weerstand is een deel van de waarheid.
Mocht je angst of verdriet ervaren, laat het waar zijn. Wees het gewaar, dan neemt de druk af. Iets in jou wil ontmoet worden, dat is de plek waar acceptatie plaatsvindt en waar jouw referentiekader zich verruimt.
Acceptatie is niet iets wat je doet, het is iets wat vanzelfsprekend gebeurt. Heel natuurlijk, zoals ijs smelt in de zon. Als je het energetisch bekijkt, lossen blokkades (energie die vorm heeft gekregen in bijvoorbeeld een probleem, klacht, emotie, ziekte) op en ontstaat vitaliteit. Je voelt je weer met jezelf, de ander en je omgeving verbonden. Je bent in acceptatie met dat wat is, het brengt je in het hier en nu en biedt een nieuw perspectief.