Daar ga je dan lief kind. Zeven jaar ben je nu; de mantel van de magische kleutertijd heb je zojuist afgelegd. En hoe! Met een trotse lach liep je, nog even aan de hand van jouw juffie, tot aan de brug. Daar lieten jullie handen los en liep je met lach over de brug je nieuwe juffies en klasgenootjes tegemoet. Omarmd en gedragen door alle kinderen van de school, de leerkrachten en de ouders van de nieuwe eerste klassers, in een cirkel waarvan de verbindende brug het midden was. Wauw wat een krachtig energetisch veld! Zo verbonden stonden we daar allen samen op het plein. Een kring van liefde, een groot gezamenlijk hart.
Ja lief kind, zo lukt het mij wel:-). De school, het systeem, de leerkrachten, de ouders en de kinderen; samen als geheel. Ja, hier krijgt loslaten iets natuurlijks. Tranen mogen stromen en bij elkaar gezien worden net zoals we samen lachend zingen. Lief kind, sla je vleugels maar uit. Vrij bewegen kan wanneer de bedding er is, en die is er!
Al dat spelen in jouw kleuterjaren(waarbij je een derde jaar cadeau kreeg) heeft je volledig doen aankomen in je lichaam; incarnatie op aarde lijkt geslaagd zo stevig als jij staat. Zo vol vertrouwen, zo verbonden, zo aanwezig, zo uitreikend, zo vrij, zo vitaal. Hier ben je veilig en gezien! De cirkel van de eerste zeven jaar is volbracht.
Met mijn hart zo vervuld dankzij de kracht van dit prachtige ritueel vanmorgen, gloei ik nog helemaal na. Ook ik kan nu verder aankomen in mijn lichaam, ontspannen in het gedragen veld van liefde. Zo heb ik het in mijn jeugd (in mijn herinnering) nooit ervaren.
En terwijl ik dieper zak, komt er ook ruimte voor wat mij mag loslaten. Er komen wat gedachten over mijn leeuwinnen-kracht, een soort oerkracht die pas echt goed tot zijn recht kwam in mijn moederschap en waardoor de vrouw in mij is opgestaan. Een kracht die ik moest leren kennen, een vuur waarvan de vlammen ook verwoestend kunnen zijn. Ik heb me regelmatig afgevraagd of ik mezelf niet regelrecht de destructie in wierp. Ik denk dat beide kanten van die kracht waarheid in zich dragen.
Er drijven wat herinneringen aan het begin van mijn moederschap voorbij... Na een vlekkeloze verbonden blije zwangerschap stond het ‘bevalbad’ gereed voor geboorte. Ik mocht mezelf erin dopen om na 68 uur, waarvan iedere 10 minuten weeën, met een shot oxytocine en een ruggenprik nog net mijn dochter zelf naar buiten te ‘persen’ met de schijn van een ‘natuurlijke’ geboorte van dochter en vrouw. De kracht die ik heb ervaren was er van begin tot eind, de vraag is echter in hoeverre ik die nog belichaamde na zo’n fysieke uitputtingsslag.
Drie maanden verder, kreeg ik bericht van een arts dat ik wegens mijn melanoom voor 90% zeker nog maar kort te leven had en mijn dochter niet zou zien opgroeien. Ik had nog geen nacht geslapen uiteraard en borstvoeding op verzoek beviel ons meer dan prima. De kracht van mijn liefde was groot en van de ontkrachting van mezelf was toen nog geen sprake. (Ik heb 5 jaar gebroken nachten natuurlijk gevonden, 5 jaar en 10 maanden borstvoeding gegeven, en ik denk nog steeds dat dit geen ontkrachting was. Dat ik verbinding miste met mensen die dit konden meedragen door simpelweg aanwezig te zijn, daar zat voor mij de ontkrachting.) Maar BAM, dit kwam hard aan en kwam (gelukkig?) nooit binnen als de enige waarheid. Niet te verhappen (ik was bang) en niet de enige waarheid (noem het zweverig of idealistisch, maar ik geloof écht in leven en liefde, ook al moet ik door een donker hol). De roze wolk maakte plaats voor een wolk met vele kleuren. Niets was ooit meer wat het was en het duurde even om dat alles te omarmen. Het liep uiteindelijk ‘goed’ af.
Ik ben geoefend in de cyclus van het leven, alle kleuren, alle seizoenen, alle sensaties; ik bèn het leven. Het leven waarin alles altijd verandert en waar er nooit een terug naar normaal komt. Niet terug naar een roze wolk, niet terug naar de baby-, peuter-, kleutertijd en niet terug naar vóór Corona èn niet terug in mijn eigen verhaal. Leven vindt plaats hier en nu.
Ja, daar stond ik dan, vandaag op het schoolplein, aanwezig met een gevuld hart. Loslaten was niet iets wat ik hoefde te doen. Dankzij de vele vlieguren in het omarmen van het spectrum tussen geboorte en dood leerde ik te zijn met wat is op dit moment. Ik hoef me niet meer schrap te zetten, niet sterk te zijn, me niet groot te houden. Ik mag zakken in mijn lichaam, ik mag me laten dragen in de verbinding met anderen en ik mag zacht zijn, met mijn tranen en mijn lach.
Dank je wel leven, dank je wel medemensen, dank je wel lieve lieve kinderen die dit alles nog zo prachtig belichamen.